W starożytnym Rzymie 15 lutego obchodzono Luperkali — święto z okazji Dnia Płodności, które ustanowił Euandrosa. Pierwotnie poświęcone były faunowi Luperkusowi, pasterskiemu bogu plemion italskich chroniącemu przed wilkami.
W naszej kulturze wcześniej tj. 14 lutego obchodzony jest dzień św. Walentego, czyli święto zakochanych — walentynki.
     Wspomnienie tego męczennika, który w imię miłości zginął 14 lutego 270 roku, ustanowiono w 496 roku, a więc w okresie, gdy chrześcijaństwo było już w Rzymie religią państwową.
Zastąpiono w ten sposób święto wilka dniem pamięci Walentego, ale wilk jednak pozostał – w imieniu świętego. Bliskowschodni odpowiednik nazwy Luperkus to Val, imię Walenty pochodzi od rdzenia Valens – „waleczny”, a jego źródłosłów ma związek także z wilkiem.

A jeżeli o wilku mowa to…
     Wilki przystępują do rui właśnie w lutym, a szczenięta rodzą się na przełomie kwietnia i maja. Samica wilka, czyli wadera szczeni się w norze, która zwykle jest starą norą borsuka lub lisa, ale także w wykrotach drzew, a nawet w dobrze osłoniętych legowiskach na ziemi. Wilki łączy się ze sobą na całe życie, tworząc parę rodzicielską. W miarę rozrastania się wilczej rodziny ustanawia się w jej obrębie swoista hierarchia, na której szczycie stoi „zakochana para’’.

Również w świecie ptaków drugi miesiąc roku to czas amorów.
     Bielki już od stycznia zaczynają swoje toki, które mogą potrwać aż do początku marca. Złożenie pierwszego jaj w gnieździe z biega się w czasie z obchodzeniem przez ludzi walentynek. Również dla bardzo inteligentnych kruków okres zimy to czas zasiadania na gniazdach.